καινόκουφον

καινόκουφον, τὸ (Α)

πάπ. καινούργιο βαρέλι, νέο βυτίο.

[ΕΤΥΜΟΛ. < καινός + κοῡφος. Ήδη διακρίνεται η μεταβολή τής σημασίας τού β' συνθετικού (από «ελαφρύς» σε «κοίλος»), από το οποίο προήλθε το νεοελλ. επίθ. κούφιος].